Jan Paweł II (Karol Wojtyła) urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach. Jego ojciec był zawodowym wojskowym. Matka – Emilia z Kaczorowskich – zajmowała się domem. Starszy o 12 lat od Karola brat Edward uczył się w wadowickim gimnazjum, a później studiował medycynę w Krakowie. 13 kwietnia 1929 r. zmarła matka Karola. Dziewięcioletnim chłopcem zajął się ojciec.

We wrześniu 1930 r. Karol zdał egzamin do męskiego Państwowego Gimnazjum Śląskiego im. Marcina Wadowity. W 1938 r. rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, przerwane wybuchem wojny. W czasie okupacji pracował jako robotnik w kamieniołomach w Zakrzówku i w fabryce “Solvay” w Krakowie. W 1941 r. zmarł mu ojciec. Do połowy 1943 roku Karol był związany z konspiracyjnym Teatrem Rapsodycznym. W 1942 r. rozpoczął studia na tajnym Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, ukończył je po wojnie w 1946 r. i z rąk Kardynała Adama Sapiehy otrzymał święcenia kapłańskie. Do 1948 roku odbywał studia na Papieskim Uniwersytecie Dominikańskim w Rzymie.

Pierwszą duszpasterską placówką księdza Karola była mała wiejska parafia Niegowić niedaleko Bochni. W 1949 roku arcybiskup Sapieha przydzielił Karolowi Wojtyle parafię św. Floriana na Kleparzu w Krakowie. Młody wikary nawiązał szybki kontakt z młodzieżą akademicką. Chodził z młodymi na wycieczki, do teatru, dyskutował i umiał ich słuchać. W 1953 roku obronił rozprawę habilitacyjną na Uniwersytecie Jagiellońskim, po czym podjął wykłady z katolickiej etyki społecznej i filozoficznej w krakowskim Seminarium Duchownym oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Sakrę biskupią otrzymał w 1958 roku. W 1964 roku został arcybiskupem krakowskim, a w 1967 kardynałem. Brał aktywny udział w Soborze Watykańskim II.

Po śmierci Jana Pawła I, 16 października 1978 roku został wybrany na papieża i przyjął imiona Jan Paweł II. Był pierwszym od 455 lat papieżem nie-Włochem i pierwszym Polakiem na Stolicy Piotrowej. Pontyfikat Jana Pawła II upływał pod znakiem posługi na rzecz ekumenizmu, cywilizacji miłości, wolności wzorowanej na Eucharystii. Odwiedził większość krajów świata – z tej racji zwany jest “papieżem pielgrzymem”.

Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21:37. Po śmierci papieża wielu duchownych i wiernych dodało mu nowy przydomek, nazywając go Janem Pawłem Wielkim. Tylko trzech papieży w historii kościoła katolickiego nosiło taki przydomek. Jan Paweł II został pochowany 8 kwietnia 2005 roku w Watykanie, a 27 kwietnia 2014 roku został ogłoszony świętym. Wraz z nim świętym został ogłoszony także papież Jan XXIII (ur. 1881 zm.1963 pontyfikat 1958-1963). Wydarzenie to jest pod wieloma względami wyjątkowe. Kanonizacja odbyła się w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, w święto, które ustanowił bł. Jan Paweł II. Po raz pierwszy kanonizowanych było w jednym czasie dwóch papieży. Niezwykłe były też okoliczności kanonizacji. Nasz rodak został wyniesiony na ołtarze w rekordowo krótkim czasie. Od jego śmierci minęło zaledwie 9 lat, a od beatyfikacji tylko 3. Do tej pory w historii nie było takich przypadków. Spełniło się zatem wzruszające pragnienie uczestników pogrzebu Jana Pawła II, którzy na placu św. Piotra skandowali słowa “Santo subito” – święty natychmiast.

Czy wiesz, że:
–  Pontyfikat papieża Jana Pawła II trwał 26 lat
– Jan Paweł II władał biegle 7 językami obcymi: włoskim, hiszpańskim, angielskim, łacińskim, francuskim,
niemieckim, rosyjskim
– Jest pierwszym papieżem: czytającym bez okularów, noszącym zegarek na rękę, jeżdżącym na nartach, uprawiającym wspinaczkę górską, pływającym kajakiem, największym podróżnikiem wszechczasów
– Jest autorem takich utworów literackich jak np. “Przekroczyć próg nadziei”, “Dar i tajemnica”, “Tryptyk rzymski”, “Pamięć i tożsamość” (ostatnia książka, która była wydana niedługo przed śmiercią papieża).Jest autorem wierszy ogłaszanych głównie pod pseudonimem: Andrzej Jawień
– Jan Paweł II podczas swego pontyfikatu odwiedził około 135 krajów

Będąc niejako świadkami pięknej historii, która dzieje się na naszych oczach warto przypomnieć sobie i realizować w swoim życiu słowa naszego wielkiego rodaka i patrona, wygłoszone na krakowskich błoniach w 1979 r., które śmiało można nazwać duchowym testamentem dla naszego kraju i dla naszej szkoły.

Proszę:
– abyście od Chrystusa nigdy nie odstąpili,
– abyście w Nim ufność mieli nawet wbrew każdej swojej słabości,
– abyście nigdy nie utracili tej wolności ducha, do której On “wyzwala człowieka”,
– abyście zachowali wierność Chrystusowi, Krzyżowi, Kościołowi i Jego Pasterzom,
– abyście przeciwstawiali się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności i poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa,
– abyście nigdy nie wzgardzili tą Miłością, która jest największa, a wyraziła się przez krzyż, a bez której życie ludzkie nie ma korzenia, ani sensu (Kraków, 10 czerwca 1979 r.).